Η παραγραφή της δυνατότητας των πρώην φορέων που εντάχθηκαν στον e-Ε.Φ.Κ.Α. να βεβαιώσουν και να εισπράξουν τις απαιτήσεις τους από ασφαλιστικές εισφορές μειώθηκε σε 10 χρόνια, από 20 που ίσχυε μέχρι πρότινος. Αφορά πρόσθετα τέλη, τόκους, προσαυξήσεις, πρόστιμα, καθώς και λοιπές συνδεδεμένες επιβαρύνσεις και συνεισπραττόμενα με ασφαλιστικές εισφορές ποσά, για όλες τις κατηγορίες οφειλετών ασφαλιστικών εισφορών. Τονίζεται πως το ενδεχόμενο παραγραφής παύει να ισχύει όταν ο e-ΕΦΚΑ ή το ΚΕΑΟ- εντός της 10ετίας- ειδοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο τον ασφαλισμένο για την οφειλή, ήτοι ενδεικτικά με δικαστικό επιμελητή-κλητήρα, επιστολή, ηλεκτρονική ειδοποίηση, εφόσον υπάρξει μέτρο διοικητικής εκτέλεσης για την είσπραξή της. Για την παραγραφή των μη βεβαιωμένων οφειλών δεν απαιτείται αίτηση του ασφαλισμένου, ενώ ενστάσεις του σχετικά με την παραγεγραμμένη οφειλή, απευθύνονται στην αρμόδια Τοπική Διεύθυνση του e-ΕΦΚΑ. Η διαδικασία παραγραφής των βεβαιωμένων γίνεται κεντρικά και μαζικά κάθε έτος από τις υπηρεσίες του KEAO και οι εν λόγω οφειλές δεν θα εμφανίζονται στην καρτέλα του οφειλέτη. Τέλος, οι οφειλές που δημιουργούνται από το 2026 και μετά θα παραγράφονται στα πέντε χρόνια, ώστε ο χρόνος παραγραφής των ασφαλιστικών οφειλών να είναι ίδιος με αυτόν των φορολογικών (Ν. 4997/2022).
Σε περίπτωση που το πιστωτικό υπόλοιπο ΦΠΑ που προκύπτει καθίσταται αδύνατο να μεταφερθεί στην επόμενη διαχειριστική περίοδο, γεννάται αξίωση του υπόχρεου στο φόρο κατά του Δημοσίου για επιστροφή του εν λόγω ποσού. Επί του ζητήματος αυτού, το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι η αξίωση αυτή, εφόσον δεν αφορά φόρο που καταβλήθηκε αχρεωστήτως, δεν υπόκειται στην ειδική τριετή παραγραφή αλλά στη γενική πενταετή παραγραφή. Κατά της απόφασης αυτής, το Δημόσιο άσκησε αίτηση αναιρέσεως με τον ισχυρισμό ότι η ανωτέρω κρίση είναι εσφαλμένη αφού η αξίωση της επιχείρησης για επιστροφή πιστωτικού υπολοίπου ΦΠΑ συνιστά φόρο αχρεωστήτως καταβληθέντα εκ των υστέρων (και συγκεκριμένα τη στιγμή που γεννήθηκε η υποχρέωση του Δημοσίου για επιστροφή του) και άρα παραγράφεται σε τρία και όχι σε πέντε χρόνια. Το ΣτΕ απέρριψε τον ανωτέρω ισχυρισμό ως αβάσιμο και την αίτηση αναιρέσεως στο σύνολό της, δεχόμενο ότι η εν λόγω αξίωση επιστροφής αφορά πράξεις που υπάγονται κανονικά σε ΦΠΑ με αποτέλεσμα να μην μπορεί αυτή να υπαχθεί στην έννοια του νόμου περί αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου, υποκείμενη έτσι, στη γενική πενταετή και όχι στην ειδική τριετή παραγραφή (ΣτΕ 2517/2021).
Σε περίπτωση που ο φορολογούμενος παρέχει τις υπηρεσίες του με συμβάσεις εργασίας σε περισσότερες από μία χώρες, προκειμένου να προσδιοριστεί η φορολογική του κατοικία, λαμβάνονται υπόψη τα επιμέρους χαρακτηριστικά της κάθε σύμβασης. Εν προκειμένω, ο αιτών με αίτημά του στη Δ.Ο.Υ. ζήτησε να μεταφέρει τη φορολογική του κατοικία στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεδομένου ότι εργάζεται με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου ως αναπληρωτής καθηγητής σε Πανεπιστήμιο. Η φορολογική αρχή, αν και δέχθηκε ότι με βάση τα προσκομισθέντα στοιχεία αποδεικνύεται πλήρως ότι ο αιτών διαμένει και εργάζεται στην αλλοδαπή, απέρριψε το εν λόγω αίτημα, με την αιτιολογία ότι ο αιτών παρείχε παράλληλα υπηρεσίες διδασκαλίας στην Ελλάδα και συγκεκριμένα, σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Ανοιχτού Πανεπιστημίου, δυνάμει σύμβασης εξαρτημένης εργασίας. Μετά από άσκηση αιτήσεως αναιρέσεως, το ΣτΕ έκρινε την απόφαση της φορολογικής αρχής ως μη νόμιμη, αφού δεν συνεκτίμησε τον εξ αποστάσεως χαρακτήρα των παρεχόμενων υπηρεσιών του αναιρεσίοντος στην Ελλάδα, όπως αυτός προέκυπτε από τη σύμβαση εργασίας του με το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Ειδικότερα, το ΣτΕ διατύπωσε ότι η εξ αποστάσεως παροχή υπηρεσιών, εφόσον διενεργείται μέσω διαδικτύου και δεν απαιτεί τη φυσική παρουσία του παρέχοντος τις υπηρεσίες στην ημεδαπή, δεν συνιστά ισχυρό οικονομικό δεσμό του αναιρεσείοντος με την εν λόγω χώρα, λαμβάνοντας υπόψη μάλιστα, ότι ο αναιρεσείων το ίδιο χρονικό διάστημα είχε καταστήσει το Ηνωμένο Βασίλειο, αποδεδειγμένα, το κέντρο των βιοτικών σχέσεων και ζωτικών συμφερόντων του. (ΣτΕ 121/2022).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
