Στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο του Υπουργείου Οικονομικών προτείνεται η διεύρυνση των υφιστάμενων απαλλαγών και πέραν των συνδεδεμένων εταιριών Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα πρέπει βέβαια η εταιρία να μην είναι εγκατεστημένη σε μη συνεργάσιμο κράτος ή σε κράτος με το οποίο δεν υπάρχει σύμβαση διοικητικής συνδρομής σε φορολογικά θέματα. Με τις ισχύουσες διατάξεις, τα νομικά πρόσωπα που διατηρούν τη φορολογική τους κατοικία στην Ελλάδα απαλλάσσονται -υπό προϋποθέσεις- από τον φόρο εισοδήματος (22%) επί των μερισμάτων που λαμβάνουν από συνδεδεμένες με αυτά εταιρίες, καθώς και επί της υπεραξίας που λαμβάνουν από την πώληση μετοχών των θυγατρικών αυτών, εφόσον οι εν λόγω συνδεδεμένες εταιρίες διατηρούν τη φορολογική τους κατοικία σε κράτος μέλος της ΕΕ. Με την εξεταζόμενη τροποποίηση καθιερώνεται σημαντική διεύρυνση του πλαισίου των απαλλαγών, καταλαμβάνοντας πλέον τις ελληνικές επιχειρήσεις που διατηρούν θυγατρικές εταιρίες και σε τρίτες χώρες. Σημειώνεται ότι αμφότερες αυτές οι απαλλαγές προϋποθέτουν μεταξύ άλλων ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής 10% επί των συνδεδεμένων εταιριών και ελάχιστο διάστημα διακράτησης των συμμετοχών για είκοσι τέσσερις (24) μήνες.
Ελληνική εταιρία είχε συνάψει με ινδική μητρική εταιρία σύμβαση με την οποία στην μεν ελληνική παραχωρήθηκε το δικαίωμα χρήσης σήματος και υπηρεσιών της ινδικής και η δε ινδική ανέλαβε την υποχρέωση παροχής τεχνογνωσίας στην ελληνική. Η ελληνική εταιρία απέδωσε αρχικά φόρο εισοδήματος για δικαιώματα ο οποίος αντιστοιχεί στο 25% του ποσού που κατέβαλε στην ινδική για τις ως άνω αναφερόμενες υπηρεσίες. Στην συνέχεια, ενώπιων της αρμόδιας Δ.Ο.Υ. υπέβαλλε δήλωση απόδοσης παρακρατούμενου φόρου εισοδήματος με τον ισχυρισμό ότι οι εν λόγω υπηρεσίες δεν εμπίπτουν στον ορισμό των «δικαιωμάτων» αλλά συνιστούν αμοιβή έναντι παροχής η οποία δεν φορολογείται στην Ελλάδα αλλά στην Ινδία σύμφωνα με την Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας μεταξύ των δύο χωρών. Μετά την απόρριψη της δήλωσης τόσο από την Δ.Ο.Υ. όσο και της προσφυγής από το Εφετείο, άσκησε αναίρεση ενώπιων του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το ΣΤΕ, σε αντίθεση με το Εφετείο, και σε συμφωνία με προηγούμενη νομολογία του, έκρινε ότι ο όρος δικαιώματα στην εν λόγω Σύμβαση έχει στενή ερμηνεία και δεν συμπεριλαμβάνει αμοιβές για παροχή υπηρεσιών ακόμα και αν αυτές σχετίζονται με την χρήση άυλων αγαθών πνευματικής ή βιομηχανικής ιδιοκτησίας (ΣΤΕ 821/2023).
Ελληνική εταιρία κατέβαλε μερίσματα σε βελγική εταιρία, επί των οποίων παρακρατήθηκε φόρος, στο πλαίσιο της Σύμβασης Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣΑΔΦ) μεταξύ Ελλάδας και Βελγίου. Παράλληλα, η ελληνική εταιρία είχε λάβει μερίσματα από συμμετοχή της σε άλλη ελληνική εταιρία και ο τότε ισχύων νόμος προέβλεπε δυνατότητα έκπτωσης του φόρου που είχε ήδη καταβληθεί. Σύμφωνα με την απόφαση, η μη αναγνώριση της δυνατότητας συμψηφισμού του ποσού αυτού, όταν το ποσό διανέμεται σε Βελγική και όχι σε Ελληνική εταιρία συνιστά διακριτική μεταχείριση, καθώς επιβαρύνει άδικα την αλλοδαπή εταιρία (ΣτΕ 635/2022).
Η υπόθεση αφορά στην επιστροφή ΦΠΑ που είχε εσφαλμένα χρεωθεί και καταβληθεί στη Γερμανία από πάροχο υπηρεσιών προς τον λήπτη, ενώ θα έπρεπε να καταβληθεί στην Ιταλία. Επειδή ο πάροχος τελεί υπό εκκαθάριση, ο λήπτης των υπηρεσιών επιδιώξε την επιστροφή του ΦΠΑ απευθείας από τη γερμανική φορολογική αρχή. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η φορολογική αρχή δεν υποχρεούται να επιστρέψει τον ΦΠΑ στον λήπτη εφόσον ο πάροχος έχει ήδη λάβει την επιστροφή του από την αρχή και τελεί υπό εκκαθάριση. Σύμφωνα με το Δικαστήριο, η αρχή της ουδετερότητας του ΦΠΑ επιβάλλει να προστατεύεται η φορολογική αλληλουχία, αποτρέποντας την επαναφορά του ίδιου ποσού στον λήπτη, που ενδεχομένως θα οδηγούσε σε διπλή επιστροφή. Το δικαίωμα άμεσης επιστροφής ΦΠΑ στον λήπτη υφίσταται μόνο όταν δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις από τον πάροχο, όπως η έκδοση νέου τιμολογίου με τον σωστό φόρο από το αρμόδιο κράτος μέλος (C-83/23).
Η ΔΕΔ απέρριψε ενδικοφανή προσφυγή επιχείρησης που αμφισβητούσε την επιβολή τέλους χαρτοσήμου για καταθέσεις χρηματικών ποσών από πελάτες και προμηθευτές της. Η επιχείρηση υποστήριξε ότι οι καταθέσεις ήταν προκαταβολές ή εγγυήσεις για συγκεκριμένες εμπορικές συναλλαγές, οι οποίες, σύμφωνα με τη νομοθεσία, δεν υπόκεινται σε τέλος χαρτοσήμου. Ωστόσο, ο φορολογικός έλεγχος διαπίστωσε ότι οι καταθέσεις αυτές δεν σχετίζονταν με συγκεκριμένες συναλλαγές και δεν αποδείχθηκαν με έγγραφα. Αντίθετα, έκρινε ότι ενίσχυαν τη ρευστότητα της επιχείρησης και υπόκεινται σε τέλος χαρτοσήμου 1%. Η ΔΕΔ επικύρωσε την απόφαση του φορολογικού ελέγχου, σημειώνοντας επίσης ότι οι εσωτερικοί κανονισμοί της επιχείρησης δεν ήταν επαρκείς για να δικαιολογήσουν εξαίρεση από το τέλος.
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
