Στο πλαίσιο φορολογικού ελέγχου, διαπιστώθηκε ότι ελληνική εταιρία, με μετόχους πέντε φυσικά πρόσωπα (γονείς και τρία τέκνα) προέβη σε μείωση μετοχικού κεφαλαίου και συνακόλουθα σε αύξηση αυτού εντός λίγων ημερών, με ταυτόχρονη παραίτηση των παλαιών μετόχων από το δικαίωμα συμμετοχής στην εν λόγω αύξηση. Οι μετοχές που αντιστοιχούσαν στην παραπάνω αύξηση διατέθηκαν σε κυπριακή εταιρία συμμετοχών, συμφερόντων του ενός εκ των τέκνων, η οποία εισήλθε στο κεφάλαιο της ελληνικής εταιρίας με ποσοστό άνω του 90%, καταβάλλοντας, με τον τρόπο αυτό, μια μικρή εισφορά σε σχέση με την καθαρή θέση της ελληνικής εταιρίας. Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, επικυρώνοντας τις διαπιστώσεις του ελέγχου, έκρινε ότι η ωφέλεια που αποκόμισε η κυπριακή εταιρία αποτελεί άτυπη δωρεά των παλαιών μετόχων προς αυτή, η οποία φορολογείται με συντελεστή έως και 40%. Περαιτέρω, το επιχείρημα του τέκνου και πραγματικού δικαιούχου της κυπριακής εταιρίας ότι, ακόμη και αν υποκρύπτεται άτυπη δωρεά, ο πραγματικός δωρεοδόχος είναι ο ίδιος προσωπικά και όχι η εταιρία του, σε μια προσπάθεια μείωσης του φορολογικού συντελεστή λόγω της στενής συγγένειάς του με τους παλαιούς μετόχους, δεν έγινε δεκτό από το Δικαστήριο, δεδομένης της αυτοτέλειας που έχουν οι εταιρίες έναντι των μετόχων τους (ΔΕφΑθ 1737/2024).
Ο φορολογούμενος υποστήριξε ότι ο έλεγχος ολοκληρώθηκε εκπρόθεσμα και χωρίς έγκυρη εντολή, δεδομένου ότι ο έλεγχος είχε υπερβεί τη διάρκεια που ορίζεται στην οικεία εντολή ελέγχου. Το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε και τους δύο ισχυρισμούς, κρίνοντας ότι η υπέρβαση της προθεσμίας ελέγχου δεν συνεπάγεται αυτοδικαίως αναρμοδιότητα της φορολογικής αρχής να εκδώσει τη σχετική πράξη και, συνεπώς, δεν καθιστά την καταλογιστική πράξη πλημμελή για τον λόγο αυτό. Επομένως, για να γίνει παραδεκτή η προβολή λόγου προσφυγής βάσει της υπέρβασης της προθεσμίας, απαιτείται η απόδειξη πραγματικής βλάβης του προσφεύγοντος (ΣτΕ 973/2024).
H φορολογική αρχή προέβη σε πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου, θεωρώντας ότι στοιχεία από ημεδαπούς τραπεζικούς λογαριασμούς του φορολογούμενου, τα οποία ελήφθησαν κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας, συνιστούν συμπληρωματικά στοιχεία και δικαιολογούν την παράταση της προθεσμίας παραγραφής από πέντε σε δέκα έτη. Ο φορολογούμενος άσκησε έφεση και το Διοικητικό Εφετείο έκρινε ότι οι εν λόγω τραπεζικές κινήσεις και υπόλοιπα δεν συνιστούν συμπληρωματικά στοιχεία, καθώς οι φορολογική αρχή έχει τη δυνατότητα ελέγχου τους στα πλαίσιο τακτικού φορολογικού ελέγχου. Το ΣτΕ επικύρωσε την κρίση αυτή, υπογραμμίζοντας ότι συμπληρωματικά θεωρούνται μόνο τα στοιχεία που δεν ήταν δυνατό να γνωρίζει η φορολογική αρχή εντός της πενταετούς παραγραφής. Το γεγονός ότι αυτά εντοπίστηκαν από τη φορολογική αρχή στο πλαίσιο φορολογικού ελέγχου κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας δεν αναιρεί την εφαρμογή του κανόνα περί πενταετίας και απέρριψε την αίτηση αναίρεσης (ΣτΕ 1768/2024).
Ο φορολογικός έλεγχος καταλόγισε στην φορολογούμενη φόρο κληρονομίας, υπολογίζοντας την φορολογητέα αξία του κληρονομιαίου δικαιώματος υψούν κατά τρόπο αντικειμενικό. Η ΔΕΔ και στη συνέχεια το Διοικητικό Εφετείο απέρριψαν τους ισχυρισμούς της φορολογουμένης, η οποία υποστήριξε ότι το δικαίωμα υψούν αποτελεί περιουσία υποκείμενη σε φόρο κληρονομίας, υπό την προϋπόθεση ότι αποτελεί πράγματι εκμεταλλεύσιμο περιουσιακό στοιχείο, δηλαδή ότι έχει πραγματική και όχι πλασματική αξία. Το ΣτΕ απορρίπτοντας την απόφαση του Εφετείου έκανε δεκτό ότι η φορολογητέα αξία του δικαιώματος υψούν πρέπει να αντιστοιχεί στην πραγματική, κατά τον κρίσιμο χρόνο του θανάτου του κληρονομουμένου, αύξηση της φοροδοτικής ικανότητας του κληρονόμου και όχι σε ενδεχόμενη αύξηση αυτής, υπό προϋποθέσεις οι οποίες ενδέχεται να διαμορφωθούν σε μελλοντικό χρονικό διάστημα. Συνεπώς έκρινε ότι η φορολογητέα αξία του δικαιώματος υψούν πρέπει να προσδιορίζεται σύμφωνα με τα νομικά και πραγματικά δεδομένα του χρόνου επαγωγής της κληρονομίας δηλαδή το χρόνο θανάτου του κληρονομουμένου (ΣτΕ 1045/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
