Το ΣτΕ απεφάνθη σχετικά με το εάν η εξέταση των δεδομένων των τραπεζικών λογαριασμών των φορολογούμενων αποτελεί συμπληρωματικό στοιχείο κατόπιν προδικαστικού ερωτήματος. Σε απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, στοιχεία για το υπόλοιπο και τις κινήσεις τραπεζικών λογαριασμών από τα οποία προκύπτει απόκρυψη φορολογητέας ύλης συνιστούν, κατ’ αρχήν, συμπληρωματικά στοιχεία. Τα στοιχεία αυτά περιέρχονται με πληροφοριακό δελτίο σε γνώση της αρμόδιας για τη βεβαίωση του φόρου εισοδήματος φορολογικής αρχής μετά την υποβολή της δήλωσης φόρου εισοδήματος και δικαιολογούν την έκδοση συμπληρωματικού φύλλου ελέγχου ή πράξης διορθωτικού προσδιορισμού. Σε κάθε περίπτωση ο καταλογισμός από τη φορολογική αρχή πρέπει να γίνει εντός της πενταετούς προθεσμίας της παραγραφής (ΣτΕ 2232/2023).
Τα ανωτέρω διατυπώθηκαν σε απόφαση του ΣτΕ, το οποίο έκρινε πως επί των επίδικων χρήσεων προ της έναρξης ισχύος του σημερινού Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας δεν τυγχάνουν εφαρμογής οι μεταγενέστερες διατάξεις του Κώδικα σχετικά με την παρέκταση της παραγραφής κατά ένα έτος μετά την έκδοση απόφασης της ΔΕΔ. Αντιθέτως, εφαρμοστέες κρίθηκαν οι διατάξεις του ισχύοντος κατά τις κρινόμενες χρήσεις Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, οι οποίες προέβλεπαν την παρέκταση της προθεσμίας παραγραφής αποκλειστικά σε περίπτωση ακύρωσης της καταλογιστικής πράξης για τυπικούς λόγους και μόνο με δικαστική απόφαση. Συνεπώς, ενόψει του γεγονότος ότι πρόκειται για στενά ερμηνευτέες διατάξεις, δεδομένου του βαρύνοντος χαρακτήρα τους που επιφέρει απόκλιση από τον κανόνα της πενταετούς παραγραφής, το ΣτΕ έκρινε ότι δεν επιτρέπεται η αναλογική εφαρμογή τους με παρέκταση της παραγραφής και επί αποφάσεων της ΔΕΔ και συνεπώς, ελλείψει ειδικής πρόβλεψης στις τότε ισχύουσες διατάξεις, απέκλεισε την παρέκταση της παραγραφής σε περιπτώσεις ακύρωσης Πράξεων Προσδιορισμού Φόρου από τη ΔΕΔ (ΣτΕ 2404/2023).
Με πρόσφατη απόφαση του το ΣτΕ απέρριψε προσφυγή ανώνυμης εταιρίας που είχε δημιουργήσει πρόγραμμα εθελούσιας αποχώρησης μίας μερίδας εργαζομένων της, με συμφωνία τμηματικής καταβολής της αποζημίωσης αλλά και συμπληρωματικά μέσω σύναψης ομαδικού ασφαλιστηρίου. Το δικαστήριο έκρινε ότι η εταιρία όφειλε να παρακρατήσει κατά την καταβολή αποζημίωσης εθελούσιας εξόδου φόρο με συντελεστή 20%, μετά την αφαίρεση του τότε προβλεπόμενου αφορολόγητου ορίου 20.000 ευρώ, και εντός του επόμενου από την παρακράτηση μήνα να τον αποδώσει στο Δημόσιο. Η δικανική κρίση μάλιστα, βασίστηκε στον ισχυρισμό ότι είναι αδιάφορος ο τρόπος που η εταιρία επέλεξε να εκπληρώσει την αποζημιωτική της υποχρέωση για την καταβολή του φόρου, δεδομένου ότι η «εφάπαξ αποζημίωση» κατά τον νόμο δεν είναι αποκλειστικά η εφάπαξ καταβαλλόμενη αλλά και η εφάπαξ υπολογιζόμενη, όπως και στην παρούσα υπόθεση (ΣτΕ 179/2024).
Ο φορολογούμενος ισχυρίστηκε ότι είναι εσφαλμένη η κρίση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου ως προς το ότι η κοινωνία απέκτησε εισόδημα από εμπορική επιχείρηση επί του οποίου έπρεπε να εφαρμοστεί διπλάσιος Συντελεστής Καθαρού Κέρδους . Ως προς αυτό, ο φορολογούμενος υποστήριξε ότι δεν προκύπτει σκοπός κέρδους αλλά εκποίησης περιουσιακού στοιχείου, υπό το πρίσμα ότι η μεταβίβαση έλαβε χώρα έξι χρόνια μετά την αγορά του οικοπέδου και δύο χρόνια μετά την έκδοση άδειας και σε τιμή κατώτερη από την αντικειμενική αξία. Ωστόσο, το Εφετείο στην απόφαση του είχε τονίσει ότι στο εισόδημα από εμπορική επιχείρηση εμπίπτουν και μεμονωμένες οικοδομές εφόσον έστω η εκποίηση τους γίνεται με σκοπό κέρδους χωρίς να απαιτείται συστηματική οργάνωση σχετικής επιχείρησης. Ο λόγος απορρίφθηκε από το ΣτΕ επί της βάσης ότι δεν τίθεται νομικό ζήτημα κρίσιμο προς επίλυση αλλά ο λόγος αφορά την αιτιολόγηση εκ μέρους του Εφετείου για την ύπαρξη πρόθεσης κερδοσκοπίας, το οποίο ανήκει στην ουσιαστική κρίση του δικαστηρίου και άρα δεν εμπίπτει σε ακυρωτικό έλεγχο (ΣΤΕ 29/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
