H εισφορά μετοχών από φυσικό πρόσωπο σε νομικό πρόσωπο εξομοιώνεται κανονικά με μεταβίβαση τίτλων και υπόκειται σε φόρο υπεραξίας, ο οποίος υπολογίζεται στη διαφορά μεταξύ της αγοραίας αξίας των τίτλων και της αξίας κτήσης τους. Ωστόσο, έχει προβλεφθεί η απαλλαγή από τον φόρο υπεραξίας, υπό την προϋπόθεση ότι ο εισφέρων κατέχει το 100% της λήπτριας εταιρίας. Σύμφωνα με την προϊσχύουσα διάταξη, η λήπτρια εταιρία έπρεπε να ασκεί δραστηριότητες εμπορικού, παραγωγικού, αγροτικού χαρακτήρα ή παροχής υπηρεσιών και να εδρεύει σε συνεργάσιμο φορολογικά κράτος. Η απαίτηση αυτή καταργήθηκε με το ν. 5162/2024, αφού οι λήπτριες εταιρίες είναι συνήθως εταιρίες holding χωρίς άλλες δραστηριότητες. Παραμένει η υποχρέωση η έδρα της εταιρίας να βρίσκεται σε συνεργάσιμο φορολογικά κράτος. Τέλος, εισάγεται νέα υποχρέωση διακράτησης των αποκτώμενων τίτλων από τον εισφέροντα για τουλάχιστον δύο (2) έτη πριν τη μεταβίβασή τους.
Για τον προσδιορισμό του ποσού του τελικώς οφειλόμενου φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων θα πρέπει από το φόρο που αναλογεί στα φορολογητέα κέρδη να αφαιρεθούν με την ακόλουθη συγκεκριμένη σειρά: (α) τυχόν καταβληθείς φόρος σε αλλοδαπό κράτος με το οποίο υφίσταται Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας (ΣΑΔΦ), με εφαρμογή της μεθόδου πίστωσης του φόρου, (β) τυχόν παρακρατηθείς φόρος, (γ) ο προκαταβληθείς φόρος καθώς και (δ) τυχόν καταβληθείς φόρος σε αλλοδαπό κράτος με το οποίο δεν υφίσταται ΣΑΔΦ, με εφαρμογή της μεθόδου πίστωσης του φόρου. Από την ανωτέρω αφαίρεση αναμένεται να προκύψει είτε χρεωστικό υπόλοιπο, το οποίο θα είναι ο τελικώς οφειλόμενος φόρος, είτε πιστωτικό υπόλοιπο, επιστρεπτέο στο φορολογούμενο, μόνο όμως μέχρι του ποσού που προκύπτει από την αφαίρεση των περιπτώσεων (α) έως (γ), μη συνυπολογιζόμενου τυχόν επιπλέον πιστωτικού υπολοίπου λόγω αφαίρεσης ποσού της περίπτωσης (δ). Στο ανωτέρω πλαίσιο, το Συμβούλιο της Επικρατείας αναίρεσε απόφαση του Διοικητικού Εφετείου με την οποία κρίθηκε ότι ο καταβληθείς στην Κύπρο φόρος επί κερδών ημεδαπής επιχείρησης πραγματοποιηθέντων στο κράτος αυτό μέσω μόνιμης εγκατάστασης, δεν περιλαμβάνεται στο πιστωτικό υπόλοιπο προς επιστροφή, ως περίπτωση μη συνυπολογιζόμενου φόρου που καταβλήθηκε στην αλλοδαπή. Tο σκεπτικό ήταν ότι αφού υπάρχει εν ισχύει ΣΑΔΦ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, το εν λόγω ποσό φόρου θα πρέπει να προηγηθεί όλων των υπολοίπων εκπιπτόμενων φόρων και έτσι να συμπεριληφθεί στο επιστρεπτέο πιστωτικό υπόλοιπο (ΣτΕ 1280/2024).
Το κεντρικό ζήτημα της συγκεκριμένης υποθέσεως αφορά τη διάρκεια παραγραφής του δικαιώματος της φορολογικής αρχής για καταλογισμό ΦΠΑ και προστίμου για εικονικά φορολογικά στοιχεία σε βάρος τελούσας σε πτώχευση εταιρίας. Η εταιρία υποστήριξε ότι το δικαίωμα του Δημοσίου είχε παραγραφεί, καθώς τα σχετικά φορολογικά στοιχεία είχαν κοινοποιηθεί μετά τη λήξη της πενταετούς προθεσμίας. Πρωτύτερα, το Διοικητικό Εφετείο είχε κρίνει πως τα φορολογικά στοιχεία που είχε επικαλεστεί η φορολογική αρχή, αν και κοινοποιήθηκαν μετά τη λήξη της πενταετούς προθεσμίας, δεν μπορούσαν να θεωρηθούν ως «νέα» ή «συμπληρωματικά» στοιχεία που παρατείνουν την παραγραφή, καθώς η ίδια είχε ήδη γνώση των στοιχείων αυτών εντός της πενταετίας. Επιπλέον, το Εφετείο εξέτασε και έκρινε ότι δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί η παράταση της δεκαετούς παραγραφής για φορολογικό στοιχείο που συντάχθηκε και διαβιβάστηκε μετά την πάροδο της δεκαετούς προθεσμίας. Το ΣτΕ έκρινε σωστή την απόφαση του Εφετείου και απέρριψε της αίτηση της φορολογικής αρχής (ΣτΕ 739/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
