Το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε την αναίρεση του ελληνικού δημοσίου σε ένδικη διαφορά που αφορά σε καταλογισμό τελών χαρτοσήμου επί ενδοομιλικών συμβάσεων cash pooling που είχαν συναφθεί στην αλλοδαπή για τις χρήσεις 2010 και 2011, υιοθετώντας το σκεπτικό παλαιότερων αποφάσεών του (ΣτΕ 2163, 2323/2020). Συγκεκριμένα, το ΣτΕ κατέληξε ότι από 01.01.1987, έχει καταργηθεί η σχετική διάταξη ως προς την επιβολή τέλους χαρτοσήμου επί «τρεχούμενων δοσοληπτικών λογαριασμών» που έχουν ως αιτία έντοκη δανειακή σύμβαση. Η κρίση του στηρίχθηκε στο σκεπτικό ότι οι συμβάσεις έντοκων χρηματικών δανείων αποτελούν αντικείμενο του ΦΠΑ και οι απορρέοντες τόκοι αποτελούν την αμοιβή του δανειστή για την διάθεση του κεφαλαίου του. Πλέον, ρητά προβλέπεται στο νέο νόμο για το Ψηφιακό Τέλος, με έναρξη ισχύος από την 01.12.2024, ότι επιβάλλεται Ψηφιακό Τέλος Συναλλαγής στον δανειακό τρεχούμενο ή αλληλόχρεο δοσοληπτικό λογαριασμό που δεν τηρείται σε πιστωτικό ίδρυμα ή σε αλλοδαπή τράπεζα. Ωστόσο, στην σχετική διάταξη δεν παρέχεται ο ορισμός του δανειακού τρεχούμενου δοσοληπτικού λογαριασμού δηλαδή αυτού που έχει ως αιτία δανειακή σύμβαση, αλλά μόνο του απλού. Ζήτημα τίθεται επίσης, λαμβάνοντας υπόψη την νομολογία του ΣτΕ και τη ρητή διάταξη περί μη επιβολής τέλους σε συναλλαγές που υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής του ΦΠΑ, αν ο δανειακός τρεχούμενος δοσοληπτικός λογαριασμός θα πρέπει να απαλλάσσεται του ψηφιακού τέλους συναλλαγής, εφόσον είναι τοκοφόρος και συνάπτεται μεταξύ προσώπων υποκείμενων σε ΦΠΑ (ΣτΕ 927/2024).
Ο φορολογούμενος υπέβαλε προσφυγή και αμφισβήτησε την επιβολή φόρου εισοδήματος που προέκυψε από αδήλωτες καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς για τα έτη 2017 και 2018, που επιβλήθηκε κατά τον φορολογικό έλεγχο, καθώς ισχυρίστηκε ότι προέρχονται από δάνεια ή ταμειακές διευκολύνσεις. Ωστόσο, ο φορολογικός έλεγχος έκρινε ότι οι αιτιάσεις του δεν τεκμηριώνονται επαρκώς με αποδεικτικά στοιχεία, καθώς η χρονολογία και η φύση των υποτιθέμενων δανείων δεν ήταν σαφείς. Συνεπώς, οι αδικαιολόγητες αυτές πιστώσεις, θεωρήθηκαν προσαύξηση περιουσίας και φορολογήθηκαν ως επιχειρηματικά κέρδη, λόγω της μη επαρκούς απόδειξης της νόμιμης προέλευσής τους. Η απόφαση της ΔΕΔ επιβεβαίωσε το ανωτέρω σκεπτικό του φορολογικού ελέγχου και απέρριψε εν μέρει την προσφυγή (ΔΕΔ e1237/2023).
Ο φορολογικός έλεγχος έκρινε τις καταθέσεις από τη μητέρα και από τον αδελφό ως αδικαιολόγητες προσαυξήσεις περιουσίας, οι οποίες λογίζονται ως κέρδη από επιχειρηματική δραστηριότητα. Ο φορολογούμενος στην προσφυγή του υποστήριξε ότι οι πιστώσεις αυτές στο λογαριασμό του από τη μητέρα του αποτελούσαν δωρεές, ενώ οι άλλες υπό εξέταση συναλλαγές γίνονταν προς διευκόλυνση του αδελφού του, ο οποίος χρησιμοποιούσε τον τραπεζικό λογαριασμό του προσφεύγοντος λόγω δέσμευσης των δικών του λογαριασμών. Η ΔΕΔ δεχόμενη εν μέρει την προσφυγή επιβεβαίωσε ότι οι καταθέσεις από τη μητέρα αποτελούν δωρεές. Ωστόσο, έκρινε ότι ως αναιτιολόγητη προσαύξηση περιουσίας τις καταθέσεις από τον αδελφό του, εφόσον δεν αποδείχθηκε επαρκώς η πηγή εισοδήματος των συγκεκριμένων ποσών και η αιτία προέλευσης τους (ΔΕΔ 1081/2023).
Ο έλεγχος της φορολογικής αρχής εντόπισε πιστωτικές κινήσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς προερχόμενες από νομικές οντότητες στις οποίες μετείχε ως μέτοχος, για τις οποίες δεν παρασχέθηκαν επαρκείς εξηγήσεις. Η ελεγκτική υπηρεσία θεώρησε ότι τα ποσά αυτά προέρχονται από εισόδημα από μισθωτή εργασία, καθώς ο προσφεύγων διατηρούσε και εργασιακή σχέση με τις ως άνω οντότητες . Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι τα ποσά αυτά ήταν δάνεια τα οποία σκόπευε να επιστρέψει, για τα οποία όμως δεν υπήρχε καμία έγγραφη σύμβαση. Η ενδικοφανής προσφυγή του απορρίφθηκε, καθώς οι ισχυρισμοί του κρίθηκαν ως αόριστοι και ανεπαρκείς (ΔΕΔ 327/2023).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
