Ο φορολογικός έλεγχος καταλόγισε χρεωστικό υπόλοιπο ΦΠΑ σε εταιρία για το έτος 2012, απορρίπτοντας το αίτημα της για επιστροφή πιστωτικού υπολοίπου ΦΠΑ. Ειδικότερα ο έλεγχος έκρινε ότι εφόσον η φορολογούμενη είχε ως βασικό έσοδο (εκροές) εθνικές και κοινοτικές ενισχύσεις και επιχορηγήσεις, δεν δικαιούνταν την έκπτωση του ΦΠΑ εισροών, αφού οι φορολογητέες εισροές χρησιμοποιήθηκαν για την πραγματοποίηση πράξεων (εκροές) που δεν συνιστούσαν ούτε παράδοση αγαθών ούτε παροχή υπηρεσιών. Το Διοικητικό Εφετείο αποδέχτηκε το περιεχόμενο του ελέγχου απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς της φορολογουμένης. Το ΣτΕ απέρριψε την κρίση του Εφετείου κάνοντας δεκτό ότι η χορήγηση είτε ενωσιακής είτε εθνικής επιδότησης δεν συνεπάγεται ότι οι πράξεις για τις οποίες χορηγείται ευρίσκονται άνευ ετέρου εκτός συστήματος ΦΠΑ. Για την υπαγωγή στο ΦΠΑ κρίσιμη είναι η διαπίστωση αφενός αν οι διενεργούμενες πράξεις έχουν ορισμένο παραλήπτη και πραγματοποιούνται έναντι ανταλλάγματος, αφετέρου αν η χορηγούμενη επιδότηση συνδέεται άμεσα με τον καθορισμό της αξίας της αντιπαροχής, ακόμα και αν καλύπτει το σύνολό της (ΣτΕ 1815/2024).
Η αξίωση του Δημοσίου για την επιβολή τελών χαρτοσήμου υπόκειται σε πενταετή παραγραφή, η οποία ξεκινά από το τέλος του έτους κατά το οποίο γεννήθηκε η σχετική φορολογική υποχρέωση, καθώς ο φορολογικός έλεγχος πρέπει να διενεργείται εντός πενταετίας. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις, η προθεσμία αυτή μπορεί να παραταθεί σε δέκα έτη. Το Δικαστήριο απέρριψε την άποψη της φορολογικής αρχής ότι η παραγραφή είναι εικοσαετής, καθώς η διάταξη του Αστικού Κώδικα αφορά αστικές σχέσεις και δεν εφαρμόζεται στις φορολογικές διαφορές. Συνεπώς, κρίθηκε ότι η υπό εξέταση αξίωση επιβολής τέλους χαρτοσήμου είχε παραγραφεί, με αποτέλεσμα να απορριφθεί η αίτηση αναίρεσης της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΣτΕ 182/2024).
Η φορολογική αρχή θεώρησε ότι τα δώρα αυτά δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστούν ως δώρα μικρής αξίας, καθώς η συνολική αξία τους υπερέβαινε το 1% των ακαθαρίστων εσόδων της με αποτέλεσμα να εκδοθεί πράξη προσδιορισμού ΦΠΑ για τον φόρο εισροών που είχε εκπέσει. Η φορολογική αρχή με την αίτησή της ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας υποστήριξε ότι η Υπουργική Απόφαση καθορίζει ρητώς τα κριτήρια για την αναγνώριση των δώρων ως μικρής αξία και αποσκοπεί εκτός των άλλων στην αποτροπή της φοροδιαφυγής. Ωστόσο, το Συμβούλιο της Επικρατείας απέρριψε τον ισχυρισμό της φορολογικής αρχής, κρίνοντας ότι η εν λόγω Υπουργική Απόφαση περιορίζει αδικαιολόγητα τη δυνατότητα έκπτωσης του ΦΠΑ για τα δώρα και ότι ο περιορισμός του 1% των ακαθάριστων εσόδων δεν προβλέπεται στον κώδικα ΦΠΑ αλλά θεσπίστηκε αυθαίρετα με την υπουργική απόφαση που παραβιάζει το Σύνταγμα (ΣτΕ 1629/2024).
Η φορολογική αρχή κατά τον προσδιορισμό φόρου σε φορολογούμενη με ατομική επιχείρηση δεν έλαβε υπόψιν την τριετή απαλλαγή που προβλέπει ο νόμος από το τεκμήριο, σε περίπτωση νέας επιχείρησης, υπό το πρίσμα ότι η φορολογούμενη διατηρούσε ατομική επιχείρηση στο παρελθόν. Η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών υποστήριξε ότι η φορολογούμενη πληροί τις προϋποθέσεις για απαλλαγή από το τεκμήριο ελάχιστου καθαρού εισοδήματος, καθώς αναγνωρίστηκε ως νέα επιτηδευματίας, το οποίο είχε ήδη γίνει δεκτό από την Αρχή. Σύμφωνα και με τη νομολογία του ΣτΕ, το τεκμήριο ελάχιστου εισοδήματος δεν έπρεπε να εφαρμοστεί στην προσφεύγουσα, καθώς δεν είχε συμπληρώσει τρία χρόνια από την έναρξη της επιχειρηματικής της δραστηριότητας, στα οποία δεν προσμετράται η προηγούμενη. Αυτό είναι και σε συμφωνία με τις αρχές της χρηστής διοίκησης και της δίκαιης φορολογικής μεταχείρισης (ΔΕΔ 2728/2024).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
