Σύμφωνα με τη ΔΕΔ αλλά και την πάγια θέση της Διοίκησης, για να διαπιστωθεί αν υπάρχει δυνατότητα διακράτησης ταμειακών διαθεσίμων εκτός τραπεζικού συστήματος ώστε αυτές να δικαιολογήσουν πιστωτικές κινήσεις κατάθεσης μετρητών που εντοπίστηκαν και ελέγχονται από τη φορολογική αρχή λαμβάνεται υπόψη το διαθέσιμο πραγματικό κεφάλαιο των προηγούμενων ετών σε συνδυασμό με τα τραπεζικά διαθέσιμα που κατέχει ο φορολογούμενος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η ΔΕΔ, επιβεβαιώνοντας την θέση της ελεγκτικής υπηρεσίας, έκρινε ότι ο φορολογούμενος δεν δύναται να κατέχει μετρητά εις χείρας του από προηγούμενα έτη και συνεπώς απέρριψε την ενδικοφανή προσφυγή του. Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με τον Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος, κάθε προσαύξηση περιουσίας που προέρχεται από παράνομη ή αδικαιολόγητη ή άγνωστη πηγή ή αιτία θεωρείται κέρδος από επιχειρηματική δραστηριότητα και φορολογείται με συντελεστή 33% (ΔΕΔ 1547/2024).
Το παραπάνω ισχύει υπό την προϋπόθεση ότι δεν παρέχονται υπηρεσίες, εκτός από την προμήθεια κλινοσκεπασμάτων. Αντιθέτως, το εισόδημα που αποκτούν οι ιδιώτες από βραχυχρόνιες μισθώσεις τριών ή περισσότερων ακινήτων κατατάσσεται πλέον ως εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα και όχι ως εισόδημα από ακίνητη περιουσία, όπως ίσχυε μέχρι πρόσφατα. Ως εκ τούτου, ο φόρος εισοδήματος για τα φυσικά πρόσωπα επιβάλλεται πλέον με προοδευτική κλίμακα από 9% έως 44% μετά την αφαίρεση των επιχειρηματικών δαπανών, συμπεριλαμβανομένων των δαπανών συντήρησης και βελτίωσής τους. Επίσης, τα ενοίκια από βραχυχρόνιες μισθώσεις από επιχειρηματίες με τρία ή περισσότερα μισθωμένα ακίνητα και νομικά πρόσωπα υπόκεινται σε ΦΠΑ 13%. Από την άλλη πλευρά, τα ενοίκια που αποκτούν ιδιώτες οι οποίοι μοιράζονται μέχρι δύο ακίνητα σε δραστηριότητες βραχυχρόνιας μίσθωσης εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως μισθώσεις κατοικιών και, ως εκ τούτου, παραμένουν εκτός του πεδίου εφαρμογής του ΦΠΑ. Για τις μισθώσεις που συνάπτονται μέσω ψηφιακών πλατφορμών οικονομίας διαμοιρασμού, η παράλειψη των φορολογουμένων να καταχωρίσουν τα ακίνητα στο "Μητρώο Ακινήτων Βραχυχρόνιας Διαμονής" οδηγεί σε πρόστιμα ίσα με το 50% του ακαθάριστου εισοδήματος που παράγεται εντός του έτους που σημειώθηκε η παράβαση, με ελάχιστο ποσό 5.000 ευρώ. Επανάληψη της ίδιας παράβασης εντός του έτους αυξάνει το πρόστιμο στο διπλάσιο.
Η υπόθεση παραπέμφθηκε στο ΔΕΕ μετά από αίτηση προδικαστικής απόφασης στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ συνταξιοδοτικού ταμείου της Φινλανδίας και της φορολογικής διοίκησης της Σουηδίας. Το αντικείμενο της δίκης αφορούσε στη διαφορετική φορολογική μεταχείριση την οποία επιφυλάσσει η Σουηδία κατά την διανομή μερισμάτων από σουηδικές εταιρίες στα ημεδαπά δημόσια συνταξιοδοτικά ταμεία τα οποία απαλλάσσονται από την παρακράτηση φόρου, ενώ, οι αλλοδαποί δημόσιοι συνταξιοδοτικοί φορείς δεν τυγχάνουν τέτοιας απαλλαγής. Το ΔΕΕ έκρινε ότι η διαφορετική φορολογική μεταχείριση συνιστά, κατ’ αρχήν, περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων διότι οδηγεί σε δυσμενή μεταχείριση των μερισμάτων ικανή να αποτρέψει τους φορείς αυτούς από την πραγματοποίηση επενδύσεων σε εταιρίες εγκατεστημένες στη Σουηδία. Τέτοιος περιορισμός μπορεί να γίνει δεκτός αν δικαιολογείται από υπέρτερους λόγους γενικού συμφέροντος, είναι κατάλληλος για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού και δεν υπερβαίνει τα αναγκαία όρια για την επίτευξη του σκοπού. Εφόσον η Σουηδία έχει επιλέξει να μη φορολογήσει τα ημεδαπά ταμεία δεν μπορεί να επικαλεστεί την ανάγκη διασφάλισης ισόρροπης κατανομής της φορολογικής εξουσίας μεταξύ των κρατών μελών προκειμένου να δικαιολογήσει τη φορολόγηση των αλλοδαπών ταμείων που αποκτούν ίδιας πηγής εισοδήματα. Επομένως, η επίμαχη σουηδική νομοθεσία είναι ασύμβατη με τις διατάξεις της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίες διέπουν την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων (C‑39/23).
Το ΔΕΕ εξέτασε προδικαστικά ερωτήματα του Βελγικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, που αφορούσαν την εκτίμηση του κύρους συγκεκριμένων διατάξεων της οδηγίας 2011/16/ΕΕ, όπως τροποποιήθηκε από την Οδηγία 2018/822, υπό το πρίσμα των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της γενικής αρχής της ασφάλειας δικαίου. Το Δικαστήριο αποφάσισε ότι η υπό εξέταση Οδηγία δεν παραβιάζει τα σχετικά άρθρα του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Συγκεκριμένα, έκρινε ότι η υποχρέωση υποβολής πληροφοριών για διασυνοριακές ρυθμίσεις είναι συμβατή με το δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής, την ίση μεταχείριση και την απαγόρευση διακρίσεων. Το Δικαστήριο σημείωσε επίσης ότι ο νομοθέτης της Ένωσης διαθέτει ευρεία εξουσία εκτίμησης όταν πρόκειται για πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιλογές, και ότι η νομιμότητα ενός μέτρου μπορεί να επηρεαστεί μόνο αν αυτό είναι προδήλως απρόσφορο σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό του (C-623/22).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
