Σε περίπτωση οφειλής φόρων άνω των €150.000 από ανώνυμη εταιρία, προβλέπεται η προστασία του δημοσίου συμφέροντος με την επιβολή διασφαλιστικών μέτρων σε βάρος των προσώπων που τελούν σε διοικητικές θέσεις, όπως διευθυντές, διαχειριστές και διευθύνοντες σύμβουλοι της εταιρίας, οι οποίοι ευθύνονται προσωπικώς και αλληλεγγύως για φορολογικές οφειλές της εταιρίας. Με πρόσφατη απόφασή του το ΣτΕ επικύρωσε ότι κρίσιμο χρονικό σημείο για την επιβολή διασφαλιστικών μέτρων σε βάρος των ανωτέρω προσώπων συνιστά η διατήρηση της διοικητικής ιδιότητας κατά το χρόνο άρνησης απόδοσης λογιστικών στοιχείων και βιβλίων στην φορολογική αρχή για την εκπόνηση ελέγχου, ώστε να διαπιστωθούν οι φορολογικές παραλείψεις. Η άρνηση αυτή συνιστά την παράβαση που οδηγεί τελικώς στον καταλογισμό του φόρου, ανεξάρτητα από την εταιρική χρήση στην οποία ανάγεται η μη πληρωμή του. Ενδεικτικά διασφαλιστικά μέτρα συνιστούν η κατά 50% δέσμευση των καταθέσεων των προσώπων αυτών και η μη χορήγηση των απαραίτητων εγγράφων και δικαιολογητικών για την μεταβίβαση των περιουσιακών τους στοιχείων (ΣτΕ 1522/2023).
H Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα πλαίσια της διευκόλυνσης των διασυνοριακών επενδύσεων, της αποφυγής διπλής φορολόγησης καθώς και της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής ανακοίνωσε την σύνταξη Οδηγίας σχετικά με τη έκδοση ψηφιακού πιστοποιητικού φορολογικής κατοικίας από τα Κράτη-Μέλη και τη διαδικασία απαλλαγής από τυχόν επιπλέον υποχρέωση παρακράτησης φόρου επί μερισμάτων και ομολογιακών τόκων που προκύπτουν από μετοχές και ομολογίες αντίστοιχα, οι οποίες αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε οργανωμένη αγορά ή πολυμερή μηχανισμό διαπραγμάτευσης. Για την εφαρμογή της Οδηγίας, ο λήπτης του εισοδήματος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) δεν θα πρέπει να αποτελεί χρηματοπιστωτικό οργανισμό που δρα ως ενδιάμεσος και του οποίου η φορολογική κατοικία βρίσκεται εκτός ΕΕ. Η Οδηγία θα ενσωματωθεί από τα Κράτη - Μέλη έως τις 31 Δεκεμβρίου 2028 και οι νέοι κανόνες θα ισχύουν από την 1η Ιανουαρίου 2030.
Ελληνική εταιρία είχε συνάψει με ινδική μητρική εταιρία σύμβαση με την οποία στην μεν ελληνική παραχωρήθηκε το δικαίωμα χρήσης σήματος και υπηρεσιών της ινδικής και η δε ινδική ανέλαβε την υποχρέωση παροχής τεχνογνωσίας στην ελληνική. Η ελληνική εταιρία απέδωσε αρχικά φόρο εισοδήματος για δικαιώματα ο οποίος αντιστοιχεί στο 25% του ποσού που κατέβαλε στην ινδική για τις ως άνω αναφερόμενες υπηρεσίες. Στην συνέχεια, ενώπιων της αρμόδιας Δ.Ο.Υ. υπέβαλλε δήλωση απόδοσης παρακρατούμενου φόρου εισοδήματος με τον ισχυρισμό ότι οι εν λόγω υπηρεσίες δεν εμπίπτουν στον ορισμό των «δικαιωμάτων» αλλά συνιστούν αμοιβή έναντι παροχής η οποία δεν φορολογείται στην Ελλάδα αλλά στην Ινδία σύμφωνα με την Σύμβαση Αποφυγής Διπλής Φορολογίας μεταξύ των δύο χωρών. Μετά την απόρριψη της δήλωσης τόσο από την Δ.Ο.Υ. όσο και της προσφυγής από το Εφετείο, άσκησε αναίρεση ενώπιων του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το ΣΤΕ, σε αντίθεση με το Εφετείο, και σε συμφωνία με προηγούμενη νομολογία του, έκρινε ότι ο όρος δικαιώματα στην εν λόγω Σύμβαση έχει στενή ερμηνεία και δεν συμπεριλαμβάνει αμοιβές για παροχή υπηρεσιών ακόμα και αν αυτές σχετίζονται με την χρήση άυλων αγαθών πνευματικής ή βιομηχανικής ιδιοκτησίας (ΣΤΕ 821/2023).
Συγκεκριμένα το Διοικητικό Εφετείο με απόφαση του εξαίρεσε από τον χαρακτηρισμό του εισοδήματος εξ ελευθέριων επαγγελμάτων την περίπτωση της περιουσιακής προσαύξησης από άγνωστη πηγή ή αιτία που προέρχεται από εμβάσματα εξωτερικού. Με το άρθρο 15 του ν. 3888/2010 τροποποιήθηκε ο ΚΦΕ και υπήχθησαν στην φορολογία εισοδήματος ελευθέριων επαγγελμάτων όλες οι περιπτώσεις εισοδήματος που προέρχονται από άγνωστη πηγή ή αιτία εφόσον ο φορολογούμενος δεν μπορεί να αποδείξει την πηγή του εισοδήματος. Όλες οι περιπτώσεις που ανάγονται σε χρόνο προγενέστερο του νόμου αυτού, σύμφωνα με το Εφετείο, δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως τέτοια και επομένως δεν φορολογούνται. Το ΣτΕ όμως αναίρεσε την απόφαση αυτή του Εφετείου, διότι όπως τόνισε δεν απαιτείται ο σχηματισμός των κεφαλαίων που μεταφέρονται στο εξωτερικό να ανάγεται σε χρόνο μεταγενέστερο του ν. 3888/2010. Το ότι αποτελούν εισόδημα, όπως ρητά όρισε η ως άνω διάταξη, μπορούσε ήδη να συναχθεί από τις προισχύουσες διατάξεις του ΚΦΕ και επομένως καταλαμβάνει και τις προγενέστερες περιπτώσεις. Μάλιστα, αυτό υποδεικνύει και προηγούμενη πάγια νομολογία του Ανώτατου Δικαστηρίου (ΣΤΕ 2395/2010).
Εγγραφείτε στις ενημερώσεις μας
